عرضه اولیه ارز دیجیتالی چیست به عنوان راهی به جهت جمع آوری سرمایه برای شرکتی که به دنبال جمع آوری پول برای ایجاد کوین، برنامه یا سرویس جدید است و آن را  راه اندازی می کند.سرمایه گذاران علاقه مند می توانند از این پیشنهاد استفاده کنند و رمز ارز جدید رمزگذاری شده توسط شرکت را دریافت کنند.این رمز ممکن است در استفاده از محصول یا خدماتی که شرکت ارائه می دهد، فایده داشته باشد یا فقط نمایانگر سهمی در شرکت یا پروژه باشد.

به عبارت دیگر عرضه اولیه ارز دیجیتال یک روش محبوب جمع آوری کمک مالی است که در درجه اول توسط استارتاپ هایی که مایل به ارائه محصولات و خدمات هستند می باشد و معمولاً مربوط به ارز رمزپایه و فضای بلاکچین است.همچنین عرضه اولیه ارزهای دیجیتال مشابه سهام هستند، اما بعضی اوقات برای یک سرویس نرم افزاری یا کالای ارائه شده کاربری دارند و  برخی از آن  ها بازدهی هنگفتی را برای سرمایه گذاران به همراه داشته اند.برای شرکت در این عرضه اولیه ها  معمولاً ابتدا باید ارز دیجیتال خریداری کرد و درک اساسی از نحوه استفاده از کیف پول و مبادلات ارز رمزنگاری شده وجود داشته باشد.لازم به ذکر است که این عرضه  ها در اکثر موارد کاملاً نظارتی ندارند، بنابراین سرمایه گذاران هنگام تحقیق و سرمایه گذاری باید از احتیاط و دقت بالایی برخوردار باشند.

عرضه اولیه ارز دیجیتال چگونه کار می کند

هنگامی که یک شرکت مبتنی بر ارز رمزنگاری می خواهد از طریق عرضه اولیه ارز دیجیتال  پول جمع کند، معمولاً وایت پیپر چیست  ایجاد می نماید که مشخص می کند پروژه چیست، نیازی که پروژه پس از اتمام برآورده می کند به چه شکل است، چه مقدار پول مورد نیاز است، چه تعداد از رمزهای مجازی بنیان گذاران را نگه می دارد، چه نوع پولی پذیرفته می شود و چه مدت فعالیت آن ادامه دارد.در طول این کمپین  علاقه مندان و حامیان پروژه برخی از نشانه های پروژه را با ارز فیات یا دیجیتال خریداری می کنند و از این کوین ها به عنوان توکن به خریداران یاد می شود.

اگر پول جمع آوری شده حداقل بودجه مورد نیاز شرکت را تأمین نکند، ممکن است پول به پشتیبانان برگردانده شود که در این مرحله عرضه اولیه  ناموفق ارزیابی می شود و در صورت تأمین نیازهای بودجه در بازه زمانی مشخص، پول جمع شده برای پیگیری اهداف پروژه هزینه می شود.

ملاحضات خاص

سرمایه گذارانی که قصد خرید ICO  را دارند ابتدا باید به طور گسترده تری با فضای ارزهای رمزپایه آشنا شوند که در مورد اکثر آن  ها، سرمایه گذاران باید نشانه هایی با ارزهای رمزپایه از قبل موجود خریداری کنند.این بدان معناست که یک سرمایه گذار عرضه اولیه ارز دیجیتال  باید قبلاً یک کیف پول ارز رمزنگاری شده برای ارزی مانند بیت کوین یا اتریوم تنظیم کرده باشد و همچنین کیف پول توانایی نگهداری هر کدام از رمزها یا ارزهای مورد نظر خود را داشته باشد.

حال شاید این سوال مطرح گردد که چگونه می توان در عرضه اولیه ارز دیجیتال شرکت کرد که باید بگوییم هیچ دستورالعملی برای آگاهی از آخرین  ICO ها وجود ندارد و بهترین کاری که یک سرمایه گذار علاقه مند می تواند انجام دهد مطالعه آنلاین پروژه های جدید است.همچنین گفتنی است که مکان های متعددی به صورت آنلاین وجود دارد که در آن سرمایه گذاران برای بحث در مورد فرصت های جدید جمع می شوند.سایت های اختصاصی وجود دارد که عرضه اولیه ها را جمع می کند، به سرمایه گذاران اجازه می دهد ICO  های جدید را کشف کنند و پیشنهادات مختلف را با یکدیگر مقایسه کنند.

عرضه اولیه ارز دیجیتال و عرضه اولیه عمومی IPO

برای شرکت های سنتی چند روش برای جمع آوری بودجه لازم برای توسعه و گسترش وجود دارد، یک شرکت می تواند شروع به فعالیت های کوچک کند و همانطور که سود آن اجازه می دهد رشد کند و فقط در مالکان شرکت باقی بماند.با این حال این همچنین بدان معنی است که آن ها ممکن است مدت طولانی منتظر بمانند تا منابع مالی جمع شوند.به طور متناوب، شرکت ها می توانند به سرمایه گذاران خارجی برای پشتیبانی زودهنگام مراجعه کنند و هجوم سریع پول به آن ها را فراهم کنند اما معمولاً با معامله دادن بخشی از سهام مالکیت همراه است.

روش دیگر عمومی شدن است، با فروش سهام از طریق عرضه اولیه عمومی  وجوه شخصی را از سرمایه گذاران کسب می کند.در حالی که عرضه اولیه عمومی  صرفاً با سرمایه گذاران معامله می کند، عرضه اولیه ارز دیجیتال ممکن است با حامیانی که مایل به سرمایه گذاری در یک پروژه جدید هستند معامله کند، دقیقاً مانند یک رویداد تأمین سرمایه جمعی.اما عرضه اولیه ارز دیجیتال  با سرمایه گذاری جمعی تفاوت دارد زیرا حامیان ICO  با توجه به بازگشت احتمالی سرمایه خود انگیزه می گیرند، در حالی که بودجه جمع آوری شده در کمپین های تأمین مالی جمعی اساساً کمک مالی است که به همین دلایل، ICO  به عنوان “میزان فروش” شناخته می شود.

همچنین عرضه اولیه ارز دیجیتال  حداقل دو تفاوت مهم ساختاری را با عرضه اولیه عمومی  حفظ می کند، اولا ICO ها تا حد زیادی تنظیم نشده اند، به این معنی که سازمان های دولتی مانند کمیسیون بورس و اوراق بهادار بر آنها نظارت نمی کنند.ثانیا به دلیل تمرکززدایی و عدم تنظیم مقررات، ICO  ها از نظر ساختار بسیار آزادتر از IPO  ها هستند.

همچنین عرضه اولیه ارز دیجیتال  ها می توانند به روش های مختلفی ساخته شوند، در برخی موارد یک شرکت برای بودجه خود یک هدف یا محدودیت مشخص تعیین می کند، به این معنی که هر توکن فروخته شده در ICO  قیمت از پیش تعیین شده ای دارد و کل عرضه توکن ثابت است.در موارد دیگر یک منبع ثابت از عرضه اولیه ارز دیجیتال  وجود دارد اما یک هدف تأمین مالی را دارا می باشد که این بدان معنی است که توزیع توکن به سرمایه گذاران به وجوه دریافتی بستگی خواهد داشت، یعنی هرچه کل وجوه دریافتی در ICO بیشتر باشد، قیمت کلی رمز ارز نیز بیشتر است.

مزایا و معایب ICO

در یک عرضه اولیه عمومی  یک سرمایه گذار در ازای سرمایه گذاری خود سهام یک شرکت را دریافت می کند که در مورد عرضه اولیه ارز دیجیتال  فی نفسه سهام وجود ندارد.در عوض شرکت هایی که از طریق ICO  سرمایه جمع می کنند یک بلاکچین معادل یک سهم – رمز ارز رمزپایه ارائه می دهند.در بیشتر موارد سرمایه گذاران با یک رمز موجود رایج مانند بیت کوین یا اتریوم پرداخت می کنند و در ازای آن تعداد متناسبی از توکن های جدید دریافت می کنند.

شایان ذکر است که راه اندازی ICO  برای ایجاد توکن برای یک شرکت آسان است، همچنین خدمات آنلاین وجود دارد که امکان تولید رمز ارزهای رمزپایه را در عرض چند ثانیه فراهم می کند.سرمایه گذاران باید این نکته را در نظر داشته باشند که تفاوت بین سهام و توکن را در نظر بگیرند، یک توکن هیچ ارزش ذاتی یا ضمانت قانونی ندارد.مدیران عرضه اولیه ارز دیجیتال  با توجه به شرایط آن توکن تولید می کنند، آن ها را دریافت می کنند و سپس با انتقال به سرمایه گذاران منفرد، آن ها را طبق برنامه خود توزیع می کنند.

سرمایه گذاران اولیه در یک عملیات ICO  معمولاً انگیزه خرید توکن را دارند به این امید که این طرح پس از اجرا موفقیت آمیز باشد.اگر این اتفاق واقعاً رخ دهد، ارزش توکن هایی که آن ها در طول عرضه اولیه ارز دیجیتال  خریداری کرده اند از قیمت تعیین شده در طول آن  بالاتر خواهد رفت و به سودهای کلی دست خواهند یافت.در اصل این مزیت اصلی ICO‌ است : پتانسیل بازده بسیار بالا، ICO  ها در واقع بسیاری از سرمایه گذاران را به میلیونر تبدیل کرده اند.

همانطور که عرضه اولیه ارزهای دیجیتال در صنعت ارزهای رمزپایه و بلاکچین پیشتاز شده اند، چالش ها، خطرات و فرصت های پیش بینی نشده را نیز به همراه آورده اند.بسیاری از سرمایه گذاران به امید بازگشت سریع و قدرتمند سرمایه های خود، ICO  را خریداری می کنند.موفق ترین این عرضه اولیه  ها طی چندین سال گذشته منشأ این امید هستند، زیرا در واقع بازدهی چشمگیری داشته اند و این اشتیاق سرمایه گذار می تواند مردم را به بیراهه ببرد.از آنجا که آن ها تا حد زیادی تنظیم نشده اند، ICO ها مملو از کلاهبرداری است که به دنبال طعمه سرمایه گذاران بیش از حد و کم اطلاع هستند و از آنجا که توسط مقامات مالی  تنظیم نمی شود، وجوهی که به دلیل تقلب یا بی کفایتی از بین رفته اند هرگز قابل بازیابی نیستند.

لازم به ذکر است که افزایش شدید ICO‌ در طی سال ۲۰۱۷ با واکنش منفی مجموعه ای از نهادهای دولتی و غیردولتی روبرو شد.به عنوان مثال کشور چین رسما ICO  ها را ممنوع کرد و آن ها را به عنوان ضد ثبات اقتصادی و مالی مورد انتقاد قرار داد.بانک مرکزی چین استفاده از رمز ارز ها را به عنوان ارز منع کرده و ارائه خدمات مربوط به ICO  را به بانک ها ممنوع اعلام کرد.در نتیجه قیمت بیت کوین و اتریوم کاهش یافت، در حالی که بسیاری آن را نشانه تنظیم مقررات رمزنگاری بیشتر می دانند.همچنین در اوایل سال ۲۰۱۸ فیس بوک، توییتر و گوگل همه تبلیغات عرضه اولیه ارز دیجیتال را ممنوع کردند زیرا بر این باور بودن که  هیچ تضمینی وجود ندارد که یک سرمایه گذار در هنگام سرمایه گذاری در  ICO در تله کلاهبرداری باشد.

در حقیقت برای جلوگیری از کلاهبرداری ICO  سرمایه گذاران باید :

۱-اطمینان حاصل کنند که توسعه دهندگان پروژه می توانند اهداف خود را به روشنی مشخص کنند.ICO  های موفق معمولاً دارای کاغذهای سفید ساده و قابل فهم با اهداف روشن و مختصر هستند.

۲-توسعه دهندگان را بشناسند، سرمایه گذاران باید برای شفافیت صد در درصدی شرکتی که عرضه اولیه ارز دیجیتال  را راه اندازی می کند، تلاش کنند.

۳-به دنبال شرایط و ضوابط قانونی تعیین شده برای ICO‌ باشند زیرا  از آنجا که تنظیم کننده های خارجی به طور کلی بر این فضا نظارت ندارند، اطمینان از قانونی بودن هر ICO  به عهده یک سرمایه گذار است.

۴-اطمینان حاصل کنند که وجوه عرضه اولیه ارز دیجیتال  در کیف پول محافظ ذخیره شده است، این کیف پول کیف دستی است که برای دسترسی به آن به چندین کلید احتیاج دارد که محافظت مفیدی در برابر کلاهبرداری است، به ویژه هنگامی که شخص ثالث خنثی دارنده یکی از کلیدها باشد.

در نهایت باید بگوییم که طبق نظر کمیسیون بورس و اوراق بهادار آمریکا،   هیچ تفاوتی بین ICO و IPO وجود  ندارد اگر رمز ارز اصلی برای کسب و کار موجود موجودی جمع کند و مستقل از آن تجارت کار نکند.

نمونه هایی از عرضه اولیه ارز دیجیتال

با بزرگتر شدن فضای ICO  مبالغ جمع آوری شده توسط بزرگترین پروژه ها نیز افزایش می یابد، هنگام ارزیابی عرضه اولیه ارزهای دیجیتال می توان هم میزان جمع آوری پول در ICO  و هم بازگشت سرمایه را در نظر گرفت.بعضی اوقات عرضه اولیه ارز دیجیتال  با بازده قابل توجه سرمایه گذاری، پروژه هایی نیستند که بیشترین درآمد را داشته باشند و بر عکس.

عرضه اولیه اتریوم   در سال ۲۰۱۴ یک پیشگام بود و ۱۸ میلیون دلار در یک دوره ۴۲ روزه جمع آوری کرد. در سال ۲۰۱۵ یک عرضه اولیه  دو فاز برای شرکتی به نام Antshares  آغاز شد که بعداً با نام تجاری NEO‌ تغییر نام یافت.مرحله اول عرضه اولیه آن  در اکتبر ۲۰۱۵ به پایان رسید و مرحله دوم تا سپتامبر ۲۰۱۶ ادامه داشت که در این مدت  حدود ۵/۴ میلیون دلار درآمد کسب کرد.اخیرا ICO  ها از نظر کل بودجه جمع آوری شده مقادیر قابل توجه بیشتری تولید کرده اند، در طی یک ماه عرضه اولیه ارز دیجیتال  که در مارس ۲۰۱۸ به پایان رسید، Dragon coin‌ موفق به جمع آوری حدود ۳۲۰ میلیون دلار شد.

برگرفته از سایت شمع سبز